İçtihat Bülteni Uygulaması’ndan edinilen bilgiye nazaran, Taraflar ortasındaki boşanma davasından ötürü yapılan ve Yargıtay 2. Hukuk Dairesi’ne kadar uzanan yargılamada kanser hastası olduğu öğrenilen davacı bayan, davalının sistemli bir işi olmadığını, ekonomik şiddet uyguladığını, tehdit ve hakaret ettiğini ileri sürerek tarafların boşanmalarını, velayetin anneye verilmesini talep etti. Davalı ise davaya yanıt vermedi.

MAHKEME BOŞANMA DAVASINI REDDETTİ

İlk Derece Mahkemesi, tarafların davası devam ederken uzun bir mühlet bir ortada yaşadıkları, bu durumda tarafların karşılıklı birbirlerini affettikleri gerekçesiyle davanın reddine karar verdi.

İlk Derece Mahkemesi’nin kararına karşı müddeti içinde davacı bayanın vekil avukatı, af durumunun olmadığını, tarafların tabirinde de bu durumun geçmediğini belirterek istinaf müracaatında bulundu.

İSTİNAF TALEBİ DE REDDEDİLDİ

Bölge Adliye Mahkemesi 2. Hukuk Dairesi, davanın ret münasebetinin yordam ve kanuna uygun olduğu münasebeti ile istinaf müracaatının temelden reddine karar verdi.

Bölge Adliye Mahkemesinin bu kararına karşı müddeti içinde istinaf münasebetlerini tekrarlayarak temyiz isteminde bulundu.

YARGITAY AF OLARAK DEĞERLENDİRMEDİ

Boşanma evrakını temyiz incelemesi sonucunda ele alan Yargıtay 2. Hukuk Dairesi, belgeye ait kararı bozdu.

Yargıtay 2. Hukuk Dairesi’ni kararında, “Toplanan kanıtlardan ve dinlenen şahit beyanlarından, davacı bayanın kanser tedavisi görmesi ve çocuklarına bakacak durumda olmaması sebebiyle dava açıldıktan sonra bir müddet daha tarafların birebir meskende yaşadıkları, bu durumda birebir konutta yaşamanın zorunluluktan kaynaklandığı, bu durumun af olarak nitelendirilmesinin mümkün olmadığı anlaşılmaktadır.” denildi.

Kararda, “Eşlerin çocuklar için yahut zorunluluktan ötürü bir ortaya gelmiş olmaları ortak hayatın yine kurulduğu manasını taşımamaktadır.” tabirlerini kullanıldı.